وَهار کُردی: بهار کُردی. جشن نیمه زمستان (روز پانزدهم بهمن‌ماه). جشن آغاز سال نو در تقویم‌های محلی لرستان، بختیاری و کردستان و زمان برگزاری جشن زمستانه «پیر شالیار/ پیر شهریار» در روستای اورامان‌تخت در منطقه اورامانات کردستان (نمونه دیگری از این مراسم در نیمه بهار در همان روستا برگزار می‌شود). همچنین آغاز سال نو در برخی از تقویم‌های شمال غربی هندوکش در افغانستان امروزی. این روز همزمان با جشن میانة زمستان و گاهنباری ویژه نیز هست که امروزه نام آن فراموش شده و دلیل فراموشی آن دانسته نیست. با این وجود برخی دیگر از جشن‌های میانه زمستان، بازمانده‌ای از این گاهنبار هستند.
پایان روز 29دیماه 1390آغاز بهار کردی است.به عبارتی دیگر روز 30 دیماه آغاز آن می باشد.آغاز بهار کردی در میان برخی اقوام کردزبان از اهمیت ویژه ای برخوردار است.سنتهایی که در نکوداشت ابتدای بهار وجود دارد درسایرفصلها یافت نمی شود وهمانگونه که آغاز هفته (شنبه)نمود و تجلی تمام هفته می دانند آغاز بهار یا به اصطلاح عامیانه فصل بهار را تعیین کننده ی رغادت وخوشی یا ضغاطت و زحمت تمام سال می دانند.در فرهنگ کردی آیینهای زیبایی مربوط به فصل بهار وجود دارد که گذشتگان سینه به سینه نقل کرده اند و شاید امروزه در بین جوانان حتی نامی ازاین سنن به گوش نرسد.اما در متن آنها درسهای بزرگی نهفته است که یادگار نیاکان ماست.در بین ایل گوران، زنگنه ،کلهر ،کردستان ،ایلام و لرستان داستانهای حماسی و اسطوره ای شبیه به هم با ذکر اسامی گوناگون وجود دارد که در باب بهار و روزهای پایانی سرما و یخبندان به وقوع پیوسته است.از جمله ی این آیینها می توان به مرسوماتی که در فرهنگهای ذکر شده وجود دارد اشاره کرد:حلیمه وا(حلیم وا)- شه وی گاحیول- که له وا- کوری حسه نی سییای – ئاشی کی وانووی ئه وه لی وه هار- شیلی میلی- شه له و شیخالی- خه ره گه وه ئاو مه وه ر – چیل بیرا(چهل برادر)- ته شی ته شی که ره یل- فیه لی شیتره یل کی وانو- بیزین قوتیگه – شه شله وبردالعجوز
