قوم ماسایی از شناخته شده ترین اقوام آفریقا هستند که در مرز بین کنیا و تانزانیا و در دشت های دامنه کوه کلیمانجارو زندگی میکنند. جمعیت این قوم در حال حاضر نزدیک دو میلیون نفر تخمین زده شده است. قوم ماسایی به طور سنتی جنگجو هستند و گفته می شود که حوالی سال 1500 میلادی از جنوب سودان به دشت های امروزی محل زندگیشان مهاجرت کردند. ماسایی ها امروزه دامپرور و نیمه کوچ نشین اند و پوشش، ظاهر و آداب و رسومشان تفاوت بارزی با بقیه قبایل آفریقایی دارد. زنان ماسایی سرهای تراشیده و مردان ماسایی معمولا موهای بلند دارند. زنان زیورآلات رنگارنگ و بسیار در اندازه های گوناگون استفاده میکنند. سوراخ کردن گوش، لب و بینی برای آویختن گوشواره های بزرگ در این قبیله امری معمول است.
ماسایی های کنیا را 5 طایفه اصلی تشکیل می دهند: ایلماکسن، ایلائیسر، ایلمولئیان، ایلتاآروسرو و ایلیکومایی. هر کدام از طایفه ها نیز به شاخه های کوچکتری تقسیم می شوند که برای تمایز از یکدیگر، هر کدام نشان و علامت مخصوص خود را دارند که در هر طایفه اعضا این نشان را روی بدن گله های دام حک می کنند. اصلی ترین سرمایه ماسایی ها گله های گاو است و بز و گوسفند در اولویت های پایین تری قرار دارند. زمین های ماسایی ها به قسمت های کوچک تقسیم می شوند که هر قسمت کراآل نام دارد. هر کراآل شامل 10 کلبه است که با پرچین های طبیعی از هم جدا میشوند. کلبه ها با خشت و علف ساخته شده و داخلشان را با پوست حیوانات تزئین می کنند.
با اینکه بیشتر وظایف کلبه ها و قبیله مثل ساختن کلبه ها، دوشیدن شیر گاوها، آوردن آب از راه دور و تهیه غذا به عهده زنهاست، آنها موقعیت تصمیم گیری در قبیله ندارند و موقعیت اجتماعی پایین تری نسبت به مردان دارند. در سوی مقابل، مردان ماسایی به جنگجویی و دلاوری شهره هستند. نیزه و شمشیرهای مخصوص، از وسایلی است که معمولا با خود حمل می کنند. با این کار، قدرت و صلابت یک مرد ماسایی برای همگان آشکار می شود.
همان طور که پیش از این هم اشاره شد، «گاو» برای قبایل ماسایی بسیار با اهمیت است. این اهمیت نه تنها از جنبه مادی آن به عنوان دام، بلکه از جنبه معنوی است. ماسایی ها گاو را هدیه ای از جانب خدا می داننذ که باعث سلامتی و طول عمرشان است. یکی از غذاهای این قبیله در مناسبت ها و مراسم، شیر مخلوط شده با خون است! خونی که از شاهرگ اصلی یک گوساله وحشی یا گاو بیرون می آید،با ارزش تر است. ایشان خون گاو را می نوشند و معتقدند بدن را قوی و گرم می کند. ماسایی ها اعتقاد دارند سلامتی و برکت، با تعداد گله ها سنجیده می شود.
به دلیل زندگی آمیخته با طبیعت این قبیله، در بسیاری موارد به هنگام آموزش از حیوانات استفاده می شود. مثلا سوار شدن بر پشت گاو وحشی یکی از این موارد است. همچنین در قسمتی دیگر، یک گوساله وحشی ذبح می شود و جوان بالغ باید خون تازه آن را در همان لحظه از گردن حیوان بنوشد! از مواردی که بیشتر در گذشته مرسوم بوده و در پایان دوره انجام می گرفته است، شکار شیر با نیزه و در جنگل بود که امروزه به دلیل غیرقانونی بودن، کمتر انجام می شود. اکنون در پایان دوره، جوان ماسایی مسائل جدیدی آموخته، بالغ شده و می توان او را «مورانی » (به معنای فرد بالغ) نامید.
موضوعی که در تربیت کودکان (دختر و پسر) اهمیت فراوان داد، آموزش آیین های مذهبی است؛ اعتقاداتی که سال های متمادی در نسل های مختلف باقی مانده است و حتی یکی از دلایل اصلی حفظ «وحدت » در میان افراد قبیله به شمار می آید وحدتی که باعث حیات قبیله تا به امروز است.
