دریاچه نئور:
دریاچه نئور در دامنه‌های رشته کوه باغرو درغرب لیسار و ییلاقات سوباتان قرار گرفته است . نئور لغتی اوستایی است به معنی دریاچه که همین امر قدمت دریاچه را به تاریخ قبل از اسلام می رساند . در این دریاچه با حدود ۲۵۰۰ متر ارتفاع از سطح دریا و تنوع منحصر بفرد زیستی، یکی از لذیذترین ماهیان جهان موسوم به قزل‌آلای رنگین کمانی پرورش می‌یابد. ماهی‌های دریاچه نئور هر سال پیش از زمستان صید و جمع‌آوری می‌شوند زیرا در اثر یخ زدن دریاچه این ماهی‌ها نمی‌توانند در زمستان زنده بمانند و پس از زمستان دوباره ماهی‌های کوچک پرورشی در نئور رها می‌شوند. وسعت دریاچه بیش از ۲۲۰ هکتار و مشتمل بر دو دریاچه کوچک و بزرگ می باشد . آب دریاچه به مدت ۵ ماه از سال به قطر ۸۰ سانتی متر یخ میزند . اطراف دریاچه گیاهانی دارویی از جمله شبدر، بابونه، بومادران، پنج انگشت، جگن، آلاله، نعناع، کنگر و خاکشیر می روید .
برف و باران منبع اصلی تامین آب چشمه‌های ورودی و دریاچه می‌باشد. در اطراف دریاچه چشمه‌های گسلی فراوانی وجود دارد که مقدار آب این چشمه‌ها بر حسب مقادیر نزولات برفی سالیانه و پایداری برف چالها در ایام گرم و موقعیت آنها متفاوت می‌باشد. وجود چشمه‌های متعدد حوضه آبریز دریاچه نئور از مهمترین منابع تامین آب دریاچه بشمار می‌رود.
ییلاق سوباتان:
ییلاق سوباتان یکی از زیبا ترین مناطق ییلاقی کشور است که در ضلع غربی شهر لیسار از توابع شهرستان تالش در استان سرسبز گیلان واقع شده است که از شرق به جنگلهای انبوه تالش ، از غرب به ییلاقات اردبیل و دریاچه زیبای نئور ، از شمال به رود خانه خروشان لیسار و ییلاقات خطبه سرا و از جنوب به مناطق ییلاقی آسبومار جوکندان متصل است .
این منطقه زیبای ییلاقی محل سکونت صدها خانوار لیساری است که بیشتر در فصول بهار و تابستان و بخشی از پائیز ، در آن مسکن می گزینند .
به دلیل موقعیت ییلاق سوباتان نسبت به دریا و از طرفی قرار گرفتن جنگلهای تالش در فاصله بین دریا و ییلاق ، پدیده طبیعی مِه که گاهی غلظت آن شگفت انگیز است ، یکی از مناظر زیبا و چشم اندازهای بی نظیر این سرزمین است و دیگری زمانیکه این مه آرام آرام ، خود ییلاق را می پوشاند که گاهی غلظت آن به حدی است که تا ۲ متری را نمی شود دید ، البته همراه بودن این مِه در بهار با قطرات کوچک شبنم زیبایی آن را دو چندان می کند .
آب و هوای این منطقه سرد و زمستانهای آن طولانی و بارش برف در این منطقه زیاد است . سوباتان معمولاً ۴ ماه از سال پوشیده از برف بوده و به دلیل عدم وجود راه مناسب تردد کمتری دارد.
یکی دیگر از زیبائیهای بی بدیل سوباتان تماشای لحظه های طلوع آفتاب روی سطح دریاست . فاصله مستقیم و هوائی سوباتان با ساحل دریا کمتر از بیست کیلومتر است ، لذا طلوع آفتاب صحنه های بی نظیری را خلق می کند . متاسفانه کمتر مسافری از خواب شیرین صبحگاهی سوباتان گذشته و دقایقی قبل از طلوع آفتاب در کمین شکار این لحظه های ماندگار می نشیند . همه ارتفاعات مشرف به ساحل دریا ، خصوصاً ضلع شرقی کوه بیده پشت و یا بالای سخره غار گنجخانه و ارتفاعات کوه مجمع داش ، بهترین شکارگاه این لحظات زودگذر امّا ماندگار می باشند .
محصولات محلی ییلاق سوباتان:
_ مهمترین محصول دامداران سوباتان تولید فرآورده های دامی است . دامداران با پرورش هزاران راس گاو - گوسفند و بز ، نقش بسزایی در تامین گوشت قرمز ، پنیر ، کره ، ماست ، شیر ، پشم و سایر محصولات دامی دارند .
_ گیاهان دارویی از جمله گل پر ، کهلیک اوتی ، بو مادران ، پونه ، تره ، گزنه و ... نیز یکی دیگر از محصولات منطقه محسوب شده و بخشی از درآمد ساکنین را بخود اختصاص می دهد .
_ یکی از محصولات مهم سوباتان که برای دامداران ارزش حیاتی دارد علوفه طبیعی است که بدلیل شرایط خاص جغرافیایی این منطقه ، علوفه که در فصل زمستان غذای اصلی دام می باشد بصورت دیم و کاملاً طبیعی به عمل می آید.
غذاهای محلی ییلاق سوباتان:
_ کباب بره : غذای اصلی سوباتانیها کباب بره است . گوشت گوسفندان ییلاقات سوباتان بدلیل آب و هوای خاص و تغذیه از گیاهان بومی که اکثراً خواص طبی دارند از کیفیت بالایی برخوردار است ، لذا کباب بره سوباتان شهرت خاصی داشته و به یکی از جاذبه های منطقه تبدیل شده است .
_ پِندیرَه ویسوج(پنیر سرخ کرده(: معمولاً دامداران سوباتانی این غذا را در فصل بهار از نوعی پنیر تَر تهیه کرده و با برنج می خورند . برای تهیه این غذا پنیر تازه را در آب پنیر مقداری می جوشانند تا کمی سفت شده و هنگام برش دادن خورد نشود . سپس آن را به ضخامت تقریبی یک سانتی متر برش داده و در روغن محلی سرخ کرده و با برنج می خورند .
_ قورتماج : معمولاً چوپانانی که گله را به چراگاههای دور می برند و ظهر به چادر برنگشته و نهار را در چراگاه میخورند ، این غذا از شیر تازه گوسفند درست می کنند . روش درست کردن این غذای محلی به این صورت است که ابتدا آتشی درست کرده و چند قطعه سنگ تمیز را که از داخل آب چشمه ها یا رودخانه بر می دارند در داخل آتش گذاشته تا کاملاً سرخ شود ، بعد شیر گوسفند را در کاسه مسی می دوشیند و سپس سنگهای سرخ شده در آتش را داخل کاسه شیر می اندازند ، شیر کاملاً جوشیده و کمی هم حالت ژله ای پیدا می کند و مصرف می شود.
