پشت میز کارتان نشسته اید و یکهو از احساس ضعف سرتان را بالا می گیرید و ساعت را نگاه می کنید و می بینید بله! از وقت غذا خوردن گذشته و شما باز غذایی آماده نکرده اید، توی یخچال هم مثل کیف پولتان خالی ست. قبلا باید خودتان را تا اولین ای تی ام می رساندید و بعد زنگ می زدید به نزدیک ترین رستوران و فست فودی که می شناسید و آنقدر منتظر می ماندید تا غذایتان را بیاورند. هر چند باز هم هیچ تضمینی نبود که تا آمدن غذا زنده بمانید. حالا اما چند مرحله را حذف می کنید. سرتان را بالا می آورید، ساعت را نگاه می کنید، می بینید که بله! از وقت غذا خوردن گذشته و نه غذا دارید نه پول، نه حال و نه وقت غذا درست کردن و نه توان انتظار. همانجا سایت زود فود را باز می کنید، محل سکونتتان را انتخاب می کنید و از بین رستوران ها و فست فود ها، منوی یکی شان را باز می کنید و غذایی که می خواهید را سفارش می دهید، پرداخت را به صورت آنلاین انجام می دهید و بعد منتظر می مانید. تجربه ی من حتی می گوید راحتی خیال از وعده ی غذایی درصدی از ضعف و گرسنگی را برطرف می کند و به انسان انگیزه ی کار کردن تا رسیدن غذا را می دهد.
سناریو را می توانید هر جور که خواستید بچینید. مهمان نا خوانده آمده و شما اصرار کرده اید که برای نهار و یا شام بمانند و آنها با آغوش باز پذیرفته اند. باز داستان تکرار می شود. کیف و یخچال خالی، ای تی ام، انتظار، مهمان های گرسنه، ضعف و ...
توی خانه نشسته اید، یاس های فلسفی آمده سراغتان که چقدر باید غذا بپزید و در این میان شاید هم کمی فکرتان درگیر تئوری های تقابل مادیات و معنویات و درگیری های آدمی برای غذای جسم به جای غذای روح شود و بعد فکر کنید که مرگ را به همه چیز ترجیح می دهید چون باز جریان همین است: کیف خالی، ای تی ام، انتظار، ضعف و در بدبینانه ترین حالت: خود کشی!
این طور که پیداست، نیمی از مشکلات بشر با یک سایت سفارش آنلاین غذا برطرف می شود. اگر تخفیف هم رویش حساب کنیم، شاید نیم بیشتری از مشکلات حل شود. پس چرا زودتر برای حل این مشکلات تلاش نکنیم؟
