خانه های قایقی کشمیر |هتلی روی آب|
خانه های قایقی سریناگار دیگر جزوی از فرهنگ و هویت کشمیر به حساب می آیند.
حضور قایق های پهلو گرفته در کشمیر به دهه ی 1800 میلادی برمی گردد. طی یک تصمیم دولتی دستور داده شد که به فعالیت تعداد زیادی از قایق ها ،به علت ایجاد آلودگی برای دریاچه، پایان دهند.
بعد از آن زمانی که انگلیسی ها در خاک هندوستان حضور داشتند پادشاه کشمیر سری گلاب سینگ به آن ها اجازه تملک زمین های این منطقه را نداد.آن ها در جستجوی راهی برای اتراق در این منطقه ، به ایده ی بکر اقامت در قایق رسیدند.آن ها در ابتدا به صورت اشتراکی با صاحبان قایق در آن زندگی می کردند. اقامت در قایق های شناور و تجربه ی طبیعت اعجاب آور کشمیر برای هنرمندان زیادی الهام بخش بوده است.لو رید ،موزیسین آمریکایی، بعد از اقامت در خانه ی قایقی نامه ای نوشته است و در آن اذعان کرده است که اقامت او در این خانه باعث شده او در مفهوم انسانیت و خود شناسی تجدید نظر کند.
بعد از استقلال هندوستان و خالی شدن این کشور از انگلیسی ها این قایق های مجلل که از هتل های 5 ستاره چیزی کم نداشت مورد توجه توریست های منطقه قرار گرفت.در آن زمان 3500 خانه ی قایقی روی دریاچه های کشمیر وجود داشت که به علت فرسودگی و بالابودن هزینه های تعمیر و نگه داری حدود 800 خانه ی قایقی باقی مانده است.
این قایق ها از چوب انجیلی ساخته شده اند و فضای داخلی آن ها با بهترین مبلمان و تزیینات آراسته شده است. در حال حاضر تعداد زیادی از این قایق ها در دریاچه های دال و نگین وجود دارند.
