رشت و اطراف آن جایی است که البرز از دریا قدری دور شده است و به همین دلیل چم به هر سمت که بچرخانی شالیزارهای سبز را میبنید و زنان و مردان گیلانی را که اغلب غرق کار و تلاش، همه چیزشان گل آلود است، جز آوازها و چشم های شاد و مهربانشان. از رشت به سمت شرق، به آستانه ی اشرفی میرسیم که عطر برنج مشهورش رونق افزای ضیافت های بزرگ در ایران است. پس از آن نوبت به لاهیجان، شهر چای و کلوچه می رسد. تماشای زنان و مردان چایکار در دامنه های پرشیب حوالی شهر بسیار دیدنی است. پس از لاهیجان، لنگرود است با معماری خاص شمالی و بازار محلی پر رونقش و بعد از آن نوبت به رودسر میرسد که دوباره در اینجا جاده به دریا نزدیک میشود. در طول این راه فراموش نکنید که از مردم محلی نشان رستورانهای معتبر را بپرسید و در رستوران ها هم فقط غذا و چاشنی های محلی را سفارش بدهید. همچنین خوب است که برخلاف اغلب گردشگرانی که به اینجا می آیند، به دامنه های کوهستانی پیش رو هم چشم اشته باشید. باید یکی از کوره راه هایی را که به سمت ییلاقات بالادست میرود، جایی مثل دیلمان را، تجربه کنید تا بفهمید چرا یکی از زیباترین نغمه ها را در موسیقی دستگاهی ایران "دیلمان" نامیده اند. از رودسر به بعد گیلان تمام می شود و به مازندران می رسید. اول رامسر است با دو هتل زیبا و مشهورش. این شهر را عروس شهرهای شمال لقب داده اند و بیشترین مراکز تفریحی و رفاهی ساحل خزر در پیرامون آن متمرکز شده اند. بی تردید در تمام ساحل خزر از شرق و شمال و غرب گرفته تا حتی جنوب سرسبز با جنگل های انبوهش نمی توان جایی یافت که زیبایی آن شهرت رامسر را داشته باشد. حیف است به رامسر بروید و جواهرده را نبینید که ییلاقی است. در دامنه های مرتفع کوه سماموس که سرچشمه های صفارود از آن جاری است. راه رامسر به جواهرده که از ارتفاع کمتری از سطح آب های آزاد به جایی با ارتفاع متوسط ۱۵۰۰ متر می رسد یکی از زیباترین جاده های ایران است که در کناره ی صفارود خروشان از میان جنگلی انبوه می گذرد. از نیمه ی راه گمان میکنید به آسمان پا گذاشته اید و در میان ابرها هستید، مه همه جا را فرا می گیرد و انبوهی درختان سر به فلک کشیده که جاده از آن می گذرد همه جا را تاریک می کند. اگر فصل چیدن گل گاوزبان باشد شنیدن آوازهای دسته جمعی زنان و دختران هنگام چیدن محصول، تجربه ای خواهد بود که ذهن را هرگز رها نخواهد کرد. از رامسر به تنکابن میرسی که هنوز مردم محلی سابق آن را شهسوار می نامند. از تنکابن میتوان جاده ی عباس آباد را پیش گرفت به سمت کلاردشت. بی تردید این جاده ۳۵ کیلومتری، رقیب سرسخت جاده هایی همچون جاده رامسر به جواهرده، کرج به چالوس، خلخال به اسالم، خرم آباد به اندیمشک و چند جاده ی دیگر برای کسب عنوان زیباترین جاده ی ایران است. در اینجا نیز راه از قلب جنگلی انبوه می گذرد و با گذر از میان مه، ناگهان کلاردشت پدیدار می شود که لقب آن "بهشت" ایران است. این دشت بزرگ بر فراز کوهستان و در پیش پای قله ی علم کوه واقع است. آسمان آفتابی و همیشه آبی و طراوت و لطافت هوای کلاردشت بسیاری را به این اشتباه انداخته است که شاید هوای اینجا بیشتر از دیر نقاط زمین اکسیژن داشته باشد!!
