همه ی ما روزهایی داشته ایم که خواسته ایم کمی قدم بزنیم. تنها یا با دوستانمان تفاوتی ندارد، اما بالاخره مسیری را قدم زده ایم و توی مسیر ها حرف زده ایم، فکر کرده ایم، موسیقی گوش داده ایم و یا تنها به صداهای اطراف گوش داده ایم. مسیری که برای پیاده روی و قدم زدن انتخاب می کنیم معمولا علاوه بر تقدیر، کمی سلیقه و حس و حالمان درش دخیل است. من کم تر آدمی را می شناسم که با دیدن خیابان ولیعصر و چنارهایش هوس قدم زدن به سرش نزده باشد. راه رفتن در پیاده رو های خیابان ولیعصر، زیر درختان سر کشیده به آسمانش، همیشه و حتی در گرم ترین و سردترین روزهای سال هم دلچسب می تواند باشد. خیابان ولیعصر که از میدان راه آهن تا میدان تجریش ادامه دارد، هر چه رو به بالا می رود، خوش آب و هوا تر و خلوت تر و دوست داشتنی تر برای قدم زدن می شود. هیچ بعید نیست اگر کسی از ابتدای خیابان ولیعصر شروع کند به قدم زدن، چشم باز کند و خودش را درست وسط میدان تجریش ببیند. در هر طرف خیابان پر است از مغازه ها و پاساژ ها و پارک هایی که هر کدام می تواند جذابیت های دیداری خودش را داشته باشد. یا اصلا از همه ی این ها هم که بگذریم، سر تا سر خیابان ولیعصر می تواند موزه ی آدم ها باشد. آدم هایی از قشر های مختلف، با دغدغه های متفاوت و داستان های جور واجور. یکی می دود پی کارهای مهمی که توی هفته باید انجام دهد، یک عده آمده اند به قصد خرید، دیگری مثل ما می خواهد کمی قدم بزند، پدر و مادری بچه شان را آورده اند پارک و آن یکی گوشه ای برای خودش پیدا کرده که ساز بزند ... هزار ها داستان در هزاران مترِ بلند ترین خیابان خاورمیانه. اگر یک وقتی خواستید کمی استراحت کنید یا چیزی بخورید هم تعداد زیادی رستوران و کافه در خیابان ولیعصر می توانید پیدا کنید. یا حتی می توانید از آب میوه و بستنی فروشی ها هم نوشیدنی و بستنی بخرید و همینطور که قدم می زنید گلویی تازه کنید.
خلاصه گمان می کنم اگر روزی هوس پیاده روی به سرتان زد، خیابان ولیعصر می تواند بهترین انتخاب باشد. حتی طی کردن چند مترِ کم اش!
