_ کباب بره : غذای اصلی ساکنین ییلاق سوباتان کباب بره است . گوشت گوسفندان ییلاقات سوباتان بدلیل آب و هوای خاص و تغذیه از گیاهان بومی که اکثراً خواص طبی دارند از کیفیت بالایی برخوردار است ، لذا کباب بره سوباتان شهرت خاصی داشته و به یکی از جاذبه های منطقه تبدیل شده است. معمولاً مسافران سوباتان کباب بره‌ی این منطقه را حتما امتحان میکنند. چون کباب یکی از غذاهای سنتی منطقه است لذا سوبانیها در تهیه و پخت آن تبحر خاصی دارند .
_ سوجا دیلَه (ساج ایچی): این غذا از گوشت پر چرب گوسفند درست می شود . ابتدا گوشت گوسفند را خورد کرده و در ساج که قبلاً کمی روغن کره در داخل آن سرخ شده می ریزند و پس از اضافه کردن ادویه جات لازم و پخته شدن کامل مقداری ماست به آن اضافه کرده و هم می زنند و آن را روی آتش ملایم می گذارند تا دم کشیده و آماده استفاده شود
_ پِندیرَه ویسوج(پنیر سرخ کرده) : معمولاً دامداران سوباتانی این غذا را در فصل بهار از نوعی پنیر تَر تهیه کرده و با برنج میل میکنند . برای تهیه این غذا پنیر تازه را در آب پنیر مقداری می جوشانند تا کمی سفت شده و هنگام برش دادن خورد نشود . سپس آن را به ضخامت تقریبی یک سانتی متر برش داده و در روغن محلی سرخ کرده و با برنج میخورند .
_ قورتماج : معمولاً چوپانانی که گله را به چراگاههای دور می برند و ظهر به چادر برنگشته و نهار را در چراگاه میخورند ، این غذا از شیر تازه گوسفند درست می کنند . روش درست کردن این غذای محلی به این صورت است که ابتدا آتشی درست کرده و چند قطعه سنگ تمیز را که از داخل آب چشمه ها یا رودخانه بر می دارند در داخل آتش گذاشته تا کاملاً سرخ شود ، بعد شیر گوسفند را در کاسه مسی می دوشیند و سپس سنگهای سرخ شده در آتش را داخل کاسه شیر می اندازند ، شیر کاملاً جوشیده و کمی هم حالت ژله ای پیدا می کند ، بعد این غذا را با نان محلی میخورند. این غذای طبیعی و تازه بسیار خوشمزه و مقوی است .
_ سیرجینَه : این غذا مخصوص صبحانه است . برای درست کردن آن آرد برنج یا ذرت را در مقداری شیر ریخته و بهم می زنند و سپس چند عدد تخم مرغ محلی را داخل آن ریخته و مقداری شکر و زرچوبه به آن اضافه نموده دوباره کامل هم زده و آن را در تابه ای که روغن داخلش کاملاً داغ شده سرخ می کنند و در بشقاب گذاشته دوباره مقداری شکر یا خاکه قند روی آن ریخته و میل میکنند.
_ گوزِلی بریان(بره بریان) : این غذا بیشتر در میهمانی های مهم و برای افرا خاص تهیه می شود . برای تهیه این غذا ابتدا بره کوچک را بطور کامل و بدون خورد کردن در مقدار کمی آب پخته سپس شکم آن را از مغز گردو خورد شده و سایر سبزیجات و ادویه جات پر می کنند و بره را درسته سرخ کرده و در سفره می گذارند . بعضی آشپزهای خوش سلیقه کله بره را نیز جدا پخته و هنگام سرو غذا آن را به بدن بره طوری می چسبانند که گویا سر بره بریده نشده است .
_ جِزلِق : برای تهیه روغن دمبه گوسفند، دمبه را خورد کرده پس از داغ کردن و جوشاندن آن ، روغن دمبه کاملاً جدا شده و تکه های کوچک دمبه ته ظرف باقی می ماند که ترد و بسیار خوشمزه است که به آن جزلق می گویند . جزلق را هم با نان و یا برنج می خورند و هم آن را به خمیر اضافه کرده نان روغنی مخصوصی درست می کنند که بسیار خوشمزه است.
_ قورما : در زمانهای قدیم که امکانات کمتری وجود داشت ، وقتی دامداری گوسفند و گاوی را سر می برید و امکان مصرف آن در یکی دو روز اول نبود برای جلوگیری از فاسد شدن گوشت ، آن را خورد کرده و همه گوشت را سرخ می کردند و آن را در داخل شکمبه گوسفند (اِشکَمبَه) یا پوست بره و بزغاله کوچک (پوستَه) ویا نوعی ظروف سفالی مخصوص (بارداخ) می ریختند و در آن را محکم می بستند تا هوا نکشد . این گوشت مدتی در این ظروف سالم باقی می ماند و هر چند وقت مقداری از آن را با پیاز و سیب زمینی و رب گوجه و آب انار و سایر ادویه جات سرخ کرده و می‌خوردند.
- آرزِنا نون (نان ذرّت): این نان از آرد ذرّت درست می شود که بسیار مقوّی و غذای سنگینی است . این نان معمولاً بصورت فتیر پخته می شود . در زمانهای قدیم دامداران ذرت زیاد می کاشتند که هم از شیر بلال و هم از آرد آن آن استفاده می کردند.
- گندوما نون (نان گندم): نان گندم٬ البته این آرد در آسیاب دستی و یا آسیابهای آبی قدیمی از گندم محلی تهیه می شد و سبوس آن اصلاً جدا نمی شد و رنگ آن تیره و نانش بسیار مقوی بود .
- سوجا نون (ساج چورگی): ساج وسیله دایره ای شکلی به قطر تقریبی ۶۰ سانتی متر از جنس مس یا برنج و یا آهن است که مقداری گودی دارد . دامداران به دلیل کوچها و جابجائی های زیاد و حمل آسان این وسیله ، نان مورد نیاز خود را با ساج می پزند . برای این کار طرف گود ساج را روی سه لنگه ای که روی آتش گذاشته شده قرار می دهند و پس از داغ شدن ساج ، چونه های خمیر را که قبلاً آماده شده با وردنه روی تخته مخصوص خمیر گیری به شکل دایره در آورده و آن را روی ساج می گذارند و پس از مدتی نان گرد لواش را برمی گردانند تا روی دیگر آن نیز بپزد.
- کِتَه نون (نان سنگی): در زمانهای قدیم که امکانات کمتر بود ، دامداران سنگ صاف و بزرگی را تهیه کرده و در کنار آتش قرار می دادند ، پس از داغ شدن سنگ نان فتیر را به آن می چسباندن که پشت نان با داغی سنگ و روی آن با گرمی آتش سرخ می شد . کومبَه: برای درست کردن این نان ، خمیر آماده شده را به اندازه کافی چونه کرده و کمی آن را پهن می کردند ، سپس خمیر را روی خاکستر داغ آتش گذاشته و روی آن را نیز با خاکستر داغ می پوشاندند . نان از دو طرف بالا و پایین پخته و سرخ می شد و پس از پختن با پارچه تمیزی خاکسترهای آن را پاک کرده و با یک تکه خمیر آغشته به روغن محلی روی آن را براق می کردند .
- پندیر(پنیر): برای درست پنیر شیر را در ظرفی ریخته مقداری مایه پنیر با آن اضافه می کنند و چند ساعتی در جای ثابتی گذاشته تا پنیر خودش را بگیرد . سپس کله های پنیر را در آب نمک قرار میدهند تا هم صفت تر شود و هم از فاسد شدن آن جلوگیری شود.
- شُر(کشک): دوغ را در ظرفی ریخته و می جوشانند . سپس آن را در کیسه پارچه ای نازکی ریخته آویزان می کنند تا آب آن جدا شده و کشک باقی بماند.
ـ بِلاما: اولین شیر دوشیده شده از گاو را که تازه زاییده روی آتش بهم می زنند تا خودش را گرفته و حالت ژله ای پیدا کند .
ـ رواَن (کره): برای تهیه کره ، ماست و خامه شیر را داخل مشک سفالی (نهره) ریخته و آن را حدود یک ساعت هم می زنند و کره از آن جدا شده و روی دوغ قرار می گیرد.
ـ زردَ رواَن : این روغن را از جوشاندن روغن کره بدست می آورتد . بدین ترتیب که روغن کره را روی آتش داغ کرده و کمی زرد چوبه به آن اضافه می کنند و کره ذوب شده را در ظروف سفالی کوچکی ریخته و نگهداری می کنند . این روغن پس از خنک شدن به حالت جامد در آمده و مدتها مورد استفاده قرار می گیرد .
ـ دوما رواَن : این روغن از دمبه گوسفند درست می شود . برای درست کردن آن ابتدا دمبه گوسفند را خورد کرده آن را روی آتش گرم می کنند . به تدریج دمبه ذوب شده و به روغن دمبه تبدیل می شود . سپس روغن تولید شده را کمی سرد کرده و قبل از جامد شدن در ظرفهای مخصوص سفالی بنام پتی ریخته و مدتها بدون اینکه فاسد شود از آن استفاده می کنند . معمولاً پس از ذوب شدن تکه های دمبه مقدار کمی از آن ها که روغن آن کاملاً ذوب و جدا شده ته ظرف باقی می ماند که به آن " جِزلِق " می گویند . جزلق را یا با نان و برنج می خورند و یا به خمیر نان فتیر اضافه کرده نان روغنی خوشمزه ای درست می کنند . اواخر شهریور زمان روییدن قارچ طبیعی سوباتان است . با نزدیک شدن پاییز هوای سوباتان کم کم سرد و بارشهای متناوب شروع می شود و از طرفی مِه بهمراه رطوبت و شبنم زمین را مرطوب و زمینه رویش قارچهای طبیعی را فراهم می آورد و با تابش آفتاب ، قارچها شروع به روییدن می کنند .علاقمندان به قارچ باید همزمان با طلوع آفتاب خود را به محلهای مورد نظر برسانند و این صحنه به مسابقه ای جالب و دیدنی تبدیل می شود و گروههای مختلفی در منطقه پخش شده و با علاقه وافری دنبال قارچ میگردند . مشاهده لکه های سفید در دل چمنزارهای سبز جویندگان را بسوی خود می کشاند . البته با تجربه ها قارچهای کوچک را نمی چینند و با علامت گذاری چیدن آنها را به روزهای بعد موکول می کنند . مشهورترین محل رویش قارچ طبیعی پارک جنگلی آلچالق و چمنزارهای اطراف آن و مجمع داش می باشد . قارچ در محل آغول های دامداران کوچ کرده نیز می روید . قارچ طبیعی سوباتان بسیار خوش طعم بوده و آن را بصورت کباب و تهیه خورشت قارچ مصرف می کنند. قارچ انواع مختلفی دارد وحتی بعضی از آنها سمی و خطرناک هستند . مهمترین مشخصه قارچ خوراکی سوباتان رنگ قهوه ای روشن و یا رنگ گوشتی قسمت داخلی قارچ است که بصورت ورقه های پلیسه ای منظم می باشد . قارچ خوراکی پایه ای کوتاه (دو الی پنج سانتیمتری) دارد .
