بعضی چیزها تا ابد در یادها می ماند. بعضی خاطرات، بعضی دوستی ها و بعضی آدم ها. از همین روست که باورمان نمی شود بیساران رفته باشد، چرا که حضورش همه جا احساس می شود. در طبیعت، در شرکت، در خانه، در جمع های دوستانه و در تک تک لحظه هایی که در این مدت بر ما گذشته است. تیر ماه 92 بود که کابوس بر ما فرود آمد و ما، انسان نازنینی را از دست دادیم که برای همه مان تکرار نشدنی بود. دوستی خوب که تمام خاطراتمان صدای خنده ها و شور زندگیش بود.